Rozdział IX

Gdy się obudziłam było po 10. Od zawsze lubiłam sobie pospać. Wszyscy mówią, że marnuję sobie dzień i takie tam, ale ich nie słucham. Niech mówią co chcą, a ja i tak będę spać jak najdłużej się da.

Do przyjścia Harrego zostało mi 6 godzin, więc nie ma co się spieszyć. Muszę tylko ogarnąć siebie i dom, a to nie zajmie mi więcej niż 2 godzinki. Więc całe 4 mam na leniuchowanie. Postanowiłam jednak obiad zjeść w tutejszej knajpce, bodajże „Grill”. Harry mówił, że mają tam pyszne frytki. A jako że je uwielbiam, to oczywiście na nie się skuszę.

Odkurzenie, starcie kurzy i poukładanie rzeczy w moim pokoju zajęło mi 45 minut, następnie wzięłam prysznic, ubrałam się w sukienkę z paskiem i talii i pomalowałam rzęsy, była za 10 jedenasta, więc idealna pora by połazić trochę po Mystic Falls, a później udać się na obiad, jak wcześniej zaplanowałam. Miałam już wychodzić, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Gdy je otworzyłam dostałam mini zawału serca. U progu mojego domu stał ten tajemniczy mężczyzna, o przepięknych niebieskich oczach i w ręku trzymał… moją poduszkę. Totalnie ogłupiałam.

-Witaj Jennifer-posłał mi uroczy uśmiech

-Eeee.. cześć.- podrapałam się po głowie nie wiedząc jak się zachować

- Myślę, że jest twoja- podniósł do góry poduszkę

-Tak, tak. Dziękuję…- odebrałam poduszkę, starając się go nie dotknąć, lecz jakimś sposobem nasze palce się dotknęły, i poczułam iskierki przeskakujące między nimi. Szybko wzięłam moją rzecz i spojrzałam na niego. Jakby nic nie poczuł.

-Damonie, Nazywam się Damon Salvatore. – ukłonił się i wziął moją dłoń by pocałować ją. I znowu poczułam te dreszcze na całym ciele. Szybko więc wyrwałam rękę z mocnego uścisku i zaczęłam mówić w zawrotnym tempie:

-Dobra dziękuję Damonie, że zwróciłeś mi poduszkę, ale muszę już się pożegnać. PA!- miałam już zamknąć drzwi, gdy jego ręka je przytrzymała.

-Nie zaprosisz mnie do środka?-uśmiechnął się cwanie

-Nie mam najmniejszego zamiaru.- również się uśmiechnęłam, jednak chamsko

-Bo..?

-Bo cię nie znam, a nie będę zapraszała nieznajomych.-ponownie chciałam zamknąć mu drzwi przed nosem, ale ponownie je przytrzymał.

-Nie zrobię ci krzywdy, nie gryzę- zaśmiał się, jakby opowiedział, jakiś dobry żart.

Nagle poczułam przypływ odwagi.

-Wiesz co? Dobra- otworzyłam szerzej drzwi, i odwróciłam się, by pójść do kuchni. Nie słyszałam jednak jego kroków, więc obejrzałam się za siebie. Stał cały czas przed domem, nie ruszył się ani o milimetr.

-No na co czekasz? Wchodź.- wtedy dopiero, bardzo powoli, przeszedł próg i na jego ustach zawitał uwodzicielski uśmieszek

-Masz bardzo ładnie urządzone mieszkanie- przyznał przechodząc się po parterze

-Wiem.- dopiero teraz przypomniałam sobie, że cały czas trzymam poduszkę, więc odrzuciłam ja na kanapę w salonie. Później ją zabiorę.- A teraz Damonie, czy mógłbyś wyjść bo się śpieszę.

-Czemu się tu przeprowadziłaś?- zignorował moją prośbę. Westchnęłam ciężko.

-To bardzo długa i nudna historia

-Lubię bardzo długie i nudne historie- puścił mi oczko i rozsiadł się na fotelu.

„Czyli go tak szybko nie wygonię”-pomyślałam i od razu zganiłam się, że go wpuściłam.

-Pozwolisz, że ci ją streszczę- ponownie westchnęłam i opadłam na kanapę jak najdalej jego.

-Powiedziałem, że lubię DŁUGIE i nudne historie- specjalnie dał akcent na słowo „długie”- Po za tym nigdzie nam się nie śpieszy

„Ależ on jest bezczelny!”

-Tobie może nie, ale mi tak.- zdenerwowałam się

-Im szybciej zaczniesz, tym szybciej skończysz. Sama przedłużasz.- rzucił arogancko

-Jesteś dupkiem.

-Dziękuję. A teraz mów

-Kiedyś mieszkałam w Nowym Yorku. Kochałam to miasto. Miałam wszystko czego chciałam – rodzinę, pieniądze, popularność, przyjaciółkę, chłopaka… No właśnie, chłopaka. Sądziłam, że to ten jedyny. Bardzo go kochałam, zresztą nadal coś do niego czuję- po tych słowach zobaczyłam w oczach Damona nie gniew, ale wściekłość. Trochę się przestraszyłam, lecz kontynuowałam.- Ten drań zdradził mnie z najlepszą przyjaciółką. Przespał się z nią. Byłam skłonna im wybaczyć, ale oni tylko mnie wyśmiali i powiedzieli, że od dawna to trwa i jestem żałosna jeśli tego nie dostrzegałam. Wpadłam w depresję, nie chciało mi się żyć, po tym wszystkim. Oszukała mnie własna przyjaciółka i chłopak, za których byłam w stanie oddać życie. Moi rodzice, nie mogąc patrzeć na moje cierpienie przenieśli się tutaj, sądząc że to mi pomoże. Poniekąd mają rację, poznałam Harrego, Elenę, Jeremyego…

-Jesteś silna- odezwał się zamyślony

-Wiem.-wzruszyłam ramionami- Wybacz, że pytam, ale czy mógłbyś w końcu wyjść, bo naprawdę się śpieszę

-Dokąd  to księżniczko?

-Nie mów tak do mnie nigdy więcej. Nie twoja sprawa gdzie idę i po co.- byłam zdenerwowana. Czy on chociaż na chwilę nie potrafi być poważny?!

-Niby nie- zrobił z ramionami to samo co ja chwile wcześniej- Ale chyba nie chcesz, żeby cię ktoś napadł- uśmiechnął się łobuzersko, co dobrze mu wyszło. Musiał mieć to wypracowane.

-O 13 rano?

-Różnie bywa

-Czy jednak mógłbyś wyjść, mam inne rzeczy do roboty, niż użeranie się z tobą.- wstałam z kanapy a on za mną

-Boisz się mnie?-spytał podchodząc do mnie bardzo blisko. Przez chwilę zahipnotyzowana byłam przez jego niebieskie tęczówki, jedna po chwili wyrwałam się z otępienia.

-Czemu miałabym się ciebie bać?-rzuciłam wcale się nie odsuwając i patrząc mu odważnie w oczy.

-Bo wiesz, jesteś sam na sam w pustym domu z człowiekiem, którego nie znasz i nie wiesz jakie ma zamiary.- powiedział cicho i jeszcze bardziej się zbliżył. Niemal dotykaliśmy się klatkami piersiowymi. Był ode mnie wyższy i niezwykle przystojny z bliska. Jednak arogancji i chamski więc nie chciałam mieć z nim nic do czynienia.

-Nic mi nie zrobisz- warknęłam odważnie.

-Skąd taka pewność?- uśmiechnął się ironicznie i przysunął się jeszcze bliżej. Nie świadomie zrobiłam krok w tył i napotkałam przeszkodę w postaci ściany. „Jakim cudem?!”

-Nie skrzywdziłbyś mnie.-powiedziałam cicho

Nagle jego oczy z tajemniczości, arogancji i rozbawienia stały się zszokowane i przerażone. Nic nie powiedział, tylko szybko się ode mnie odsunął i zanim zdążyłam mrugnąć nie było go w domu.