Rozdział I

Rok 1862, Mystic Falls…

Obudziłam się rano i poczułam czyjś wzrok na sobie. Oczywiście był to mój ukochany. Wpatrywał się we mnie swoimi niebieskimi oczami. Kochałam to uczucie. Kochałam jego.

-Witaj moja droga. Wyspałaś się?- spytał mnie z troską

-Odkąd śpię przy twoim boku, zawsze się wysypiam.- uśmiechnęłam się uroczo

Nagle poczułam jego miękkie usta na swoich. Uwielbiałam, gdy mnie całował. Wtedy zapominałam o wszystkich moich troskach. O ile takowe miałam. Od roku moje życie było idealne. Właśnie rok temu zostałam ukochaną  Damona Salvatore.

-Kochana, pamiętasz, że dzisiaj wieczorem jest kolacja z moim ojcem?- spytał gdy oderwaliśmy się ode siebie

-Ależ oczywiście, że pamiętam. Jak mogłeś pomyśleć, że zapomniałam o tak ważnej rzeczy?- udawałam oburzoną

-Jennifer, nie umiesz kłamać- zaśmiał się- Znam cię 2 lata i wiem kiedy nie mówisz prawdy.

-No dobrze. Masz rację. Zapomniałam. Ale spokojnie, będę na kolacji.

-Oczywiście, że będziesz. Inaczej ominie cię zaszczyt spędzenia długich godzin z moim jakże wspaniałym ojcem.- syknął z sarkazmem

Teraz to ja zaczęłam się śmiać. Odkąd pamiętam Damon nie przepadał za swoim ojcem. Uważał, że Giuseppe za bardzo ingeruje w jego życie.

-Och Damon. Nie mów tak. To nadal twój ojciec. Poza tym… lubię go.

-On ciebie też. Ciągle się pyta, kiedy ci się oświadczę- nagle jakby zrozumiał, co powiedział i otworzył szeroko oczy.- Ja naprawdę to powiedziałem?

-Tak-zarumieniłam się

-Przepraszam, zapędziłem się. Wybaczy mi panienka Evans?

-Ależ oczywiście paniczu Salvatore.-ukłoniłam się- Nie potrafiłabym się na pana długo gniewać.

- To świetnie bo nie mógłbym zrobić tak…-pocałował mnie w szyję- ani tak…- teraz w ucho- ani też tak…- tym razem prosto w usta

Jakiś czas później w posiadłości Salvatorów…

-Jennifer! Jak dobrze cię widzieć!- przytulił mnie u progu pan Salvatore.

-Mnie pana również miło widzieć- uśmiechnęłam się

-Damon już na ciebie czeka w salonie. Kilka godzin bez ciepie a on już wariuje- zaśmiał się Giuseppe

-Dziękuję bardzo.- uśmiechnęłam się i poszłam do mojego ukochanego

-Damon!- krzyknęłam, gdy go zobaczyłam

-Jennifer, kochana.- podbiegł do mnie i mocno przytulił- Stęskniłem się

-Ja również- lekko pocałowałam go w usta

-Bracie opanuj swoje popędy i zaprowadź Jennifer do jadalni.- usłyszeliśmy męski głos

-Witaj Stefanie- odezwałam się do młodszego brata Damona

-Witam panienko Evans.- ukłonił się i pocałował moją dłoń

-Bracie, zaprowadź Jen do jadalni. Ja muszę iść jeszcze po coś do pokoju.- zwrócił się Damon do Stefana

-Oczywiście. Panienko Evans?- nadstawił swoje ramię najmłodszy z Salvatorów

-Z największą przyjemnością paniczu Salvatore.- uśmiechnęłam się i chwyciłam Stefana za podstawione ramię

-Powiedz mi moje dziecko, jak sobie radzisz, odkąd twoi rodzice zaginęli?- zagadnął mnie pan Salvatore podczas kolacji

-Ojcze! – Damon chciał go najwyraźniej upomnieć, bo wiedział, że jeszcze nie radzę sobie z myślą, że moich rodziców już nie ma.

Zaginęli półtora roku temu.  Byli na przejażdżce konnej i już z niej nie wrócili. Ich ciał nigdy nie odnaleziono. Dostałam po nich duży spadek, dzięki czemu mogłam utrzymać siebie i mój dom rodzinny.

-Spokojnie Damon.-uspokoiłam mojego ukochanego.- Więc panie Salvatore…

-Och kochana, znamy się na tyle długo, że możesz mówić mi Giuseppe- przerwał mi ojciec Damona i Stefana

-Dobrze więc… Giuseppe- uśmiechnęłam się- Jest już trochę lepiej, niż na początku. Gdyby nie Damon nie poradziłabym sobie.

-Och kochaniutka nie musisz mu tak schlebiać

-Ależ mówię prawdę panie Salv… znaczy Giuseppe. Damon bardzo mnie wspierał w tych trudnych chwilach.

-Cieszę się, że mój syn znalazł tak wyjątkową kobietę,  jak ty Jennifer. Mam nadzieję, iż będziecie ze są dopóki was śmierć nie rozłączy.- mówił Salvatore

-Ojcze, o to nie musisz się martwić- odezwał się nagle Damon i wstał od stołu.

Nagle zatrzymał się przede mną, ukląkł na jedno kolano i wyjął z kieszeni spodni pierścionek

-Jennifer Margaret Evans, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Zaskoczył mnie. Nie wiedziałam co powiedzieć. Łzy cisnęły mi się do oczy. Widziałam zdenerwowanie na twarzy Damona. Po chwili kiwnęłam głową na zgodzę. Jego twarz od razu złagodniała i przybrała szczęśliwy wyraz. Nałożył mi na palec pierścionek zaręczynowy i pocałował.

-Gratuluje wam moje dzieci.- przytulił nas pan Salvatore.- obyście zawsze się kochali i doczekali prawnuków.

-Dziękuję Giuseppe- uśmiechnęłam się do mojego przyszłego teścia

-Jen… naturalnie, że możesz zwracać się do mnie tato.

-Bardzo panu dziękuje… znaczy tacie.- jeszcze raz go przytuliłam

-Gratuluję bracie-Stefan poklepał mojego narzeczonego po plecach, a mnie przytulił i wyszeptał do ucha- Damon to szczęściarz, że cię ma. Gratulacje.

-Kochani moi, idźcie nacieszyć się sobą.- odezwał się najstarszy Salvatore

-Dobranoc ojcze- pożegnał go Damon

-Dobranoc.- tym razem to ja zabrałam głos

Wspólnie z Damonem wyszliśmy z posesji, trzymając się za ręce. Kierowaliśmy się w stronę jeziorka, które było nieopodal domu Salvatorów.

-Damon… jest piękny- odparłam zauroczona pierścionkiem zaręczynowym, który dostałam od mojego ukochanego.

-Należał do mojej matki. Ojciec dał mi go, gdy cię poznałem. Staruszek ma przeczucie- zaśmiał się- Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo cię kocham.

-Jak ciebie również kocham. Cieszę się, że cię poznałam. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.

-Ani ja bez ciebie.- zaczęły lecieć mi łzy wzruszenia

Byliśmy wtuleni w siebie i Damon najwyraźniej poczuł ciesz na swojej koszuli.

-Ukochana, co się stało.- wziął moją twarz w swe dłonie i począł wycierać me łzy

-Absolutnie nic. To łzy szczęścia- uśmiechnęłam się i pocałowałam

-Obiecuję ci, że do końca mojego życia będę cię kochał.